Maison d'Acier, Jacques- Emile Lecaron (1974)

Jacques-Emile Lecaron is een Franse architect geboren in 1939. Hij is gediplomeerd in 1965, behaalde een master of Architecture in Urbain Design in Harvard in VS. Na zijn studies vertrok hij in Algerije tot 1968.

Hij bouwt zijn huizen net zoals hij een portret schildert. Zijn doel is om het beeld van zijn eigenaars te weerspiegelen aan hun verleden of hun toekomst.

1970, vroeg zijn jeugdvriend Maître Soulez Larivière (advocaat) of hij een huis wou bouwen aan de rand van Parijs.

Jacques-Emile Lecaron luistert naar het verhaal van zijn klant en gaat vervolgens een huis bouwen in het bos van Meudon. Het huis "La Maison d’Acier" staat op pilotis om van het uitzicht te kunnen genieten. Het gebouw heeft een structuur en gevelbekleding van Cortenstaal, zijn eerste realisatie in staal. Begin jaren 70 gebruikte men niet zo veel staal, want het materiaal werd vaak afgewezen in industriële gebouwen. De eerste verdieping bestaat uit een ruim open volume. Zoals de klant wenste, is de belangrijkste ruimte een grote kamer waar men activiteiten kan uitvoeren. Lecaron speelt met verschillende ontwerpelementen zoals draaiende panelen, diagonalen, spiegels en de afmetingen van deuren en leuningen om ze meetbaar te maken.

Lecaron creëert een decor met donkere kleuren, een gelakt plafond, een paars tapijt. Op de tweede verdieping bevindt zich een galerij die uitkijkt op de leefruimte. De slaapkamer heeft een koepel die uitkomt op het dakterras. Hiermee heeft de architect beoogd een huis te realiseren dat niet alleen functioneel is, maar voor plezier en emoties.

Hij heeft ervoor gezorgd dat de ruimtes geen dozen zijn, zodat het geen doodlopende gangen zijn die slechts verdeeld worden door een ingang of gang. Het resultaat is een weelderig paleis, dat contrasteert met de rigide ruimtes van de bourgeoisie.

« Avant de construire ou rénover une habitation, je fais beaucoup parler les gens. De là, j'interprète leur vie, leur histoire, leur rêve… » Jacques-Emile Lecaron.

Café Samt & Seide. by Ludwig Mies van der Rohe and Lilly Reich (1927)